Van oorlog naar bevrijding: het hart van Aleppo begint weer te kloppen

Na vijf lange jaren van chaos en oorlog begint de Syrische stad Aleppo langzaam terug te transformeren naar de bruisende stad die het ooit was. De Syriërs die sinds de bevrijding terug zijn verhuisd, bouwen de stad – samen met de bewoners die de stad nooit verlaten hebben – weer op. Als we kijken naar de situatie in Aleppo van voor, tijdens en na de belegering komt zowel het probleem van het conflict, als de oplossing ervoor duidelijk naar voren.

Sinds het voorjaar van 2011 is Syrië het toneel van een grootschalige gewapende conflict tegen de Syrische overheid, die inmiddels is uitgemond in een proxy-oorlog waarbij meerdere landen zijn betrokken. De stad Aleppo bleef aan het begin van het conflict rustig, totdat de stad een jaar later in 2012 omsingeld werd door verschillende terreurgroepen (waaronder DAESH (ISIS/ISIL/IS), en Nusra (Al-Qaida)) die de stad met bruut geweld over probeerden te nemen van de Syrische overheid. Het Syrische leger werd in haar defensie militair gesteund door de landen Rusland en Iran in een poging om de stad terug te veroveren van de terreurgroepen. In december 2016 is dat ze (na hevige gevechten) gelukt en sindsdien is de stad volledig bevrijd. Bewoners gingen massaal de straat op om het te vieren. Toch hoorden we erg weinig over deze bevrijding, in tegenstelling tot de bevrijding van de Irakese stad Mosul die recentelijk is bevrijd. Beide zijn bevrijd van radicale terroristische groepen, maar terwijl de operatie in Mosul in de Nederlandse media flink wordt geprezen, werd de anti-terreur operatie in Aleppo fel gekant. De twee totaal verschillende manieren waarop de ‘bevrijdingen’ werden afgebeeld, vertellen ons veel over hoe oorlogspropaganda nou precies in z’n werk gaat. Op tv zul je het niet horen, maar om te begrijpen waarom inwoners van Aleppo blij waren dat ‘dictator’ Assad er de macht weer heeft, moeten we terugkijken naar de gebeurtenissen in de stad van de afgelopen zes jaar.

Aleppo voor 2011

Tot 2010 waren de Romeinse ruïnes, Crusader kastelen, en de Ottomaanse souks in Aleppo enorme toeristische trekpleisters en waren te vinden in internationale reismagazines. Aleppo behoort tot de grootste steden van Syrië en ligt in het noordwesten, vlakbij de Turkse grens. De stad wordt minstens 8000 jaar bewoond en behoort daarmee tot de oudste constant bewoonde steden ter wereld. Wat bijzonder is aan Aleppo, is dat zowel de kerken die er staan, als de moskeeën en de synagoge’s tot de oudste ter wereld behoren. De verschillende gelovigen hebben er namelijk altijd vredig naast elkaar gewoond, ook onder het bewind van Assad. De stad werd ook wel ‘het juweel van Syrië’ genoemd. Dankzij het toerisme ontstond er een groeiende economie, waardoor er veel banen bijkwamen. Ongeveer 70% van de bevolking van Aleppo bestond uit Soennitische moslims, en ongeveer 20% ervan was Christelijk. 

Toeristen die de trap aflopen bij de ingang van de Citadel in Aleppo. 23 juni 2010.


Belegering

Het conflict in Syrië begon in het voorjaar van 2011. Delen van Latakia, Homs en Hama waren vanaf het begin chaotisch, maar Aleppo bleef het eerste jaar van het conflict opvallend kalm en dit maakte het voor de oppositie erg lastig. De oppositie konden de mensen in Aleppo niet meekrijgen om zich tegen de overheid te keren. Waarom duurde het tot juli 2012 – ruim een ​​jaar nadat het conflict in Syrië begon – voordat de chaos Aleppo bereikte? Waarom stonden de bewoners niet op tegen de regering? Het antwoord is simpel. De Syriërs in Aleppo zagen al snel in hoe het leven in andere steden eruit zag waar de alternatieve wetgeving van radicale groepen al in werking was getreden. Ze werden gekenmerkt met een rook- en een alcoholverbod, publieke executies, vernietigingen van kerken en synagoge’s, en een etnische zuivering van minderheden. Alepponaren erkenden dat er een echte Syrische nationale identiteit is en hebben de terreurgroepen (en hun nieuwe wetten) vanaf het begin niet gesteund.

Toch verloor Assad grote delen van de stad in 2012 nadat de stad omsingeld werd door de verschillende radicale terreurgroepen, die allemaal een eigen agenda hebben en schaamteloos gesteund worden door zowel westerse als Arabische landen, waaronder Nederland. De bezetting van deze gebieden in en rondom Aleppo zorgde ervoor dat de bewoners van Aleppo geen kant op konden. Er ontstond een gebrek aan voedsel, medicijnen, elektriciteit en water. Terwijl de Nederlandse media zich focusten op de vluchtelingenstroom, vloeide social media vol met berichten over aanslagen in Aleppo die gepleegd werden door de terreurgroepen. Zij gebruikten o.a. mortieren, geïmproviseerde bommen en GRAD raketten die geleverd werden door het Westen. Drie jaar lang hebben gewelddadige militanten in delen van Aleppo rondgelopen. Hun heerschappij begon met een golf van onderdrukking. Ze voerden hun eigen wetten in en vernietigden de fabrieken in de hoop dat werkloze werknemers geen beroep meer zouden hebben en geen andere keus zouden hebben dan meevechten. De westerse media waren opvallend stil over deze belegering. Als er toch iets vermeld werd, kregen Assad en Putin (zelfs nog voordat de Russische luchtmacht was begonnen met de operatie) bij voorbaat al de schuld ervan. Ook werden militanten van de terreurgroepen ‘rebellen’ genoemd, terwijl het al lang duidelijk was dat er vele Daesh en Al-Qaida militanten tussen zaten. Door de zware gevechten zijn grote delen van de historische stad volledig vernietigd. Op onderstaande dronebeelden is dat goed te zien.

Offensief

Na jaren van toekijken hoe de Syrische troepen zich moeizaam verdedigden tegen de verschillende terreurgroepen, besloten Rusland en Iran om het Syrische leger militair te steunen bij de terugverovering van Aleppo. Ze startten samen een offensief, waarbij Iraanse strijdkrachten de Syrische troepen op de grond hielpen, terwijl Russische straaljagers luchtsteun verleenden aan de Syrische luchtmacht. Aleppo is er niet zonder slag of stoot uitgekomen. Het waren hevige gevechten waarbij aan beide kanten vele burgerslachtoffers zijn gevallen. In de weken dat het offensief begon, verschenen er in de westerse media opeens gemiddeld tien artikelen per dag over de onmenselijke situatie in Aleppo, werd er gepraat over een ‘dreigende humanitaire ramp’, en verschenen er ‘laatste berichten uit Aleppo’ die afkomstig waren van verschillende activisten. Burgerslachtoffers van Russische en Syrische bombardementen kregen de volledige aandacht. De vele burgerslachtoffers die vielen door agressie van de terreurgroepen hoefden niet te rekenen op een vermelding. Als ze dan aandacht kregen, werden ze bestempeld als slachtoffers van Assad en Putin. Het grootste voorbeeld hiervan is het ambulancejongetje Omran Daqneesh. Ook hij en zijn familie zijn inmiddels terugverhuisd naar Aleppo, waar de Syrische overheid weer de macht in handen heeft.

Bevrijding

Sinds december 2016 is Aleppo volledig bevrijd van de terreurgroepen. De berichtgeving in de Westerse media suggereerde na de bevrijding (op een erg ‘sombere’ manier) dat de bevolking in Syrië gebukt ging onder de terreur van het regeringsleger en dat de bevolking van Aleppo nu in zijn geheel was onderworpen is aan het ‘regime’ van Assad. Dit was alleen zeer tegenstrijdig met de beelden die vanuit Aleppo via social media verspreid werden: de bevolking in Aleppo ging massaal de straat op om het te vieren. Wij waren niet de enigen die de westerse berichtgeving over de bevrijding van de stad opmerkelijk vonden. Ook volgens de Canadese journaliste Eva Bartlett, één van de weinige journalisten die vanuit Syrië verslag doet, klopte er niets van de berichtgeving en claimt dat er in de Westerse media aan de lopende band leugens verteld worden over de werkelijke situatie in Syrië. Sinds de stad volledig bevrijd is van de terreurgroepen, zijn volgens het UNHCR al bijna 400.000 Syriërs teruggekeerd naar de stad.  Op de beelden hieronder is te zien hoe de bewoners van Aleppo reageerden op de bevrijding.

Aleppo na de bevrijding

De bewoners van Aleppo hebben met eigen ogen gezien dat stabiliteit en vrede pas teruggekeerd zijn nadat in december 2016 de laatste ‘jihadisten’ door de Syrische regering en haar bondgenoten werden verdreven. Nu vindt er een realiteit plaats die niet kan worden genegeerd, noch worden ontkend: bewoners keren terug naar verwoeste delen van de stad om te herbouwen, bezoeken muziekconcerten, en verblijven laat in de cafe’s en restaurant’s die hun deuren weer veilig kunnen openen, gezinnen zwemmen in openbare zwembaden, en voor de eerste keer in vijf jaar konden Christenen in Aleppo de kerstceremonie bijwonen in de St. Elias Cathedral. Ze voelen zich eindelijk vrij van de onderdrukkende Wahhabi-vechters die pas nog een deel van de stad in handen hadden.

Syrische kinderen helpen mee met de wederopbouw. Aleppo, juni 2017.

Manipulatieve berichtgeving

De dekking van de Syrische oorlog zal onthouden worden als een van de meest schandelijke afleveringen in de geschiedenis van de Nederlandse en westerse pers. Na jaren van vaak misleidende beelden en beelden die door oppositievechters gecoördineerd werden met een gretige westerse pers die erop gericht waren om Assad neer te zetten als iemand “slechter dan Hitler”, keren steeds meer Syrische burgers naar alternatieve en sociale media om beelden en scènes van Syrië te vinden die een totaal andere visie op het conflict presenteren dan de mainstream-media.

Dit is van enorm belang, omdat onze media én de media in de Golfstaten de indruk wekken dat er sprake is van een sektarische burgeroorlog. Dit wordt door de Syriërs zelf ontkend. Het is een instrument om mensen in verwarring te brengen. Om mensen te laten geloven dat het de Soennieten zijn tegen Assad (die Alawiet is), terwijl de realiteit heel anders ligt: Aleppo is overwegend Soennitisch en heeft de huidige regering vanaf het begin gesteund in haar strijd tegen de verschillende radicale terreurgroepen. Bovendien bestaat het grootste deel van het Syrische leger uit Soennitische moslims, iets wat in de media vaak ‘vergeten’ wordt te vermelden.

Aangezien Soennitische moslims ongeveer 70% van de bevolking van Syrië uitmaken, dachten de NAVO-landen dat het gewoon een kwestie van tijd was totdat de bevolking zich massaal tegen de regering zou keren. Maar dit uitzicht bleek te simplistisch en volkomen onwaar. Er werd in het algemeen aangenomen dat het Syrische leger een Alawieten-instelling was. Dit was de fundamentele veronderstelling achter de jarenlange herhalende voorspellingen van de ineenstorting van het ‘regime’, en berustte op de aanname dat het Syrische leger een fundamenteel zwakke en sektarische instelling is. Maar Soennitische moslims en meer specifiek Soennitische Arabieren blijven de meerderheid van het nationale leger vormen. Dit bevestigt dat het Syrische leger, die de Syrische staat tijdens de oorlog bij elkaar heeft gehouden, voornamelijk een Soennitische onderneming blijft, terwijl de leidende ideologie ervan stevig nationalistisch is, en niet sektarisch. Dit betekent dat het Syrische leger vecht voor de Syrische staat, en niet voor Assad. Mocht Assad hopelijk in de toekomst vervangen worden door een andere (democratisch gekozen) leider, dan zullen de Syrische soldaten enkel orders volgen van de nieuwe leider, en niet meer die van Assad. De president heeft zelf meerdere malen aangegeven dat hij zal vertrekken, indien de Syrische bevolking iemand anders aan de macht wilt zien. Maar dan moeten ze wel de kans krijgen om hun nieuwe leider te kiezen, en dát begint bij stabiliteit.

Syrische familie’s bezoeken een openbaar zwembad. Aleppo, juli 2017.

De bevolking in Aleppo heeft flink geleden door de terreurgroepen, terwijl er door onze media steeds verklaard werd dat de ‘rebellen’ de burgers probeerden te bevrijden van het ‘onderdrukkende’ regeringsleger. De oorlog heeft tot nu toe meer dan 6,5 miljoen intern ontheemden veroorzaakt, waarvan de overgrote meerderheid zich op het grondgebied van de overheid heeft gevestigd. Simpelweg omdat in die steden de meeste stabiliteit te vinden is in Syrië. Onnodig om te herhalen, maar dit zal niet worden vermeld in de Nederlandse media omdat het niet past bij het dominante verhaal dat ze gecreëerd hebben over Syriërs die voornamelijk voor hun regering vluchten. De strijd om Aleppo werd zeer verschillend uitgebeeld omdat de ‘officiële vijand’ in dit geval de bevrijder was. ‘Officiële vijanden’ – of het nu de Syriërs of de Russen zijn – kunnen in de media nooit gezien worden als ‘vechters tegen terrorisme’ of als bevrijders van steden / gebieden in hun land waar terroristische controle heerst. Wanneer zij handelen wordt het altijd beschouwd als een ‘volksmoord’ of ‘holocaust’, en dat ze doelbewust burgers en ziekenhuizen bombarderen, voor hun plezier ofzo.

”Wij steunen de Syrische staat, niet president Assad. De toekomst van Syrië én de toekomst van President Assad mogen alleen worden bepaald door de Syrische bevolking.”
– Vladimir Putin

Degenen die de situatie in Aleppo de afgelopen 6 jaar goed hebben gevolgd, weten dat de regimechange-agenda van de NAVO meer chaos dan ‘democratie’ heeft gebracht naar Syrië. De situatie in Aleppo laat ons duidelijk zien dat ‘rebellen’ steunen niet het juiste antwoord is op het Syrische conflict. Overal waar de zogenaamde ‘rebellen’ opduiken, ontstaat er chaos en terreur. Nu zowel het probleem als de oplossing voor het conflict in Syrië duidelijk zichtbaar wordt, beginnen Frankrijk, Trump en zelfs de redactie van de NOS (na zes jaar) langzaam en stilletjes te beseffen dat de oplossing voor het conflict ver van de anti-democratische ‘regimechange-agenda’ ligt. Dezelfde agenda die zij de afgelopen zes jaar overtuigd gevolgd en verspreid hebben. Nee, de oplossing voor het conflict in Syrië én de vluchtelingenstroom ligt dichterbij huis: Er moet direct een einde komen aan het steunen en financieren van de verschillende terreurgroepen in Syrië.

Daarnaast moeten er wetten komen die het ook in de toekomst onmogelijk maken om de verschillende huurlingen te bewapenen en/of te financieren. Die zijn er op dit moment niet. Hoelang gaat de Nederlandse bevolking nog wachten, voordat er ingegrepen wordt? Hoeveel chaos moet er nog volgen, voordat we inzien dat die ‘rebellen‘ terroristen de grootste oorzaak zijn voor zowel de chaos in Syrië, als de vluchtelingenstroom richting Europa? Als we het onszelf of de Syriërs niet gunnen, laten we het dan doen voor de generatie’s na ons. Zodat zij in ieder geval wél in een veiligere wereld kunnen leven dan die van hun ouders.